ขณะที่กำลังเดินซื้อของอยู่ที่ถนนซันไชน์ในอิเคะบุคุโระ ฉันพบหญิงสาวที่แต่งตัวตามแฟชั่นและดูแพงเล็กน้อย ใบหน้าน่ารักและริมฝีปากอวบอิ่มฉันเป็นคนขี้ระแวงมาก แต่ฉันชอบช้อปปิ้ง ดังนั้นเมื่อฉันหาเงินได้ เขาตกลงที่จะให้สัมภาษณ์ซึ่งเพิ่มเป็นสองเท่าของแฟชั่นเช็คเขาดูเป็นผู้ใหญ่ และดูเหมือนเขาจะชินกับการพูดคุยกับชายชรา ฉันเลยคิดว่าเขาน่าจะอายุ 20 กลางๆ หรือไม่ก็ก่อน 30 แต่กลายเป็นว่าเขาอายุ 20 ปีขออนุญาต.เมื่อฉันถามเธอเกี่ยวกับงานของเธอ เธอเป็นพนักงานต้อนรับ!ว่ากันว่าเขาประจบลูกค้าที่ใช้เงินกับเขาและหลีกเลี่ยงลูกค้าที่คุกคามทางเพศเขาในตอนแรกฉันไม่ได้รับความประทับใจนั้น แต่เมื่อเรื่องราวดำเนินไปก็เห็นได้ชัดว่าเขาค่อนข้างขี้อายโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากสังเกตเห็นในที่ทำงาน ลูกค้าอาจดูหมิ่นได้นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันกังวลมากเกินความจำเป็นเกี่ยวกับการถูกถ่ายรูปในกางเกงใน และฉันลังเลที่จะใส่กางเกงใน แต่เราเป็นมืออาชีพ ดังนั้นเราจึงชักชวนตัวเองให้ทำสิ่งที่ดีโดยะ.ถ้าด่าไอ้หัวดื้อด้วยเครื่องนวดไฟฟ้า เขื่อนก็พัง น้ำก็ท่วมดูเหมือนว่ากำแพงแห่งความอับอายก็พังทลายลงเช่นกัน และคอนนิจิฮะก็มีบุคลิกซุกซนซ่อนอยู่หลังกำแพงแม้ว่าฉันจะเขินอายที่เห็นกางเกงของตัวเอง แต่จู่ๆ ฉันก็กลายเป็นคนโรคจิตที่ต้องการควยจากตัวเองไม่ใช่การเอะอะจบแค่หนึ่งหรือสองช็อตเหมือนการซัดน้ำหลายๆ ทีจนคอแห้ง ส่ายสะโพกอ้อนวอนว่า "ขอ (สเปิร์ม) เยอะๆ หน่อย..."เป็นการต่อรองอย่างหนึ่ง